Tokio – zachodnia stolica

Rozległa, szklana, zatłoczona, głośna, barwna, przeludniona…. – największą metropolię na świecie można opisać wieloma podobnymi słowami. O Tokio napisano już chyba wszystko i na każdy temat. To miasto, którego tożsamość zmienia się i poznaje wraz z odwiedzaniem kolejnych dzielnic.

Obecne Tokio jestem jednym z najważniejszych centrów finansowych na świecie. Jest ważnym ośrodkiem pod względem kulturalnym, akademickim i ekonomicznym. W roku 1964 gościło letnie igrzyska olimpijskie, obecnie przygotowuje się do organizacji igrzysk w roku 2020.

Poniżej krótki spis poruszonych przeze mnie tematów. Jeśli interesuje cię tylko jeden z nich, kliknij na niego i przejdź do interesującej cię części postu.

Tokio – zachodnia stolica

Tokio jest specjalną jednostką administracyjną „to”, co oznacza „prefekturę metropolitarną”. Składa się z 23 okręgów, które dawniej tworzyło Tokio, 26 miast, 5 miasteczek, 8 wiosek oraz 2 wysp. Tylko w 23 okręgach mieszka 9 mln osób, a w całej prefekturze ponad 13 mln. Codziennie jednak liczba ta zwiększa się o kolejne 3 mln osób, jeśli doliczy się osoby przyjeżdżające tu do pracy lub szkoły. Tokio stanowi centrum Obszaru Wielkiego Tokio, będącego największą aglomeracją na świcie, liczącą ponad 37 mln ludzi.

Tokio – rys historyczny

Początków Tokio należy szukać w małej wiosce rybackiej, leżącej nad rzeką Sumida. Przez wieki znajdowała się ona z dala od wydarzeń politycznych kraju, gdyż głównym ośrodkiem pozostawało Kioto. Pod koniec XVI wieku, kiedy Tokugawa Ieyasu stał się najpotężniejszym człowiekiem w kraju, za swoją główną siedzibę obrał Zamek w Edo (dzisiejszym Tokio). Po przejęciu władzy w roku 1603, uczynił Tokio głównym ośrodkiem życia politycznego i kulturalnego. Edo stało się faktyczną stolicą zjednoczonej Japonii, ale oficjalnie akt nadania tych uprawnień został podpisany dopiero w roku 1868.

Za panowania pierwszych szogunów (XVII w), Tokio stało się najpotężniejszym miastem ówczesnego świata, zamieszkanym przez ponad 2 mln osób. Kiedy po latach wielkiego rozkwitu miasta, władza szogunatu dobiegła końca, a faktyczną dominującą rolę w kraju przejął cesarz – Edo stało się oficjalną stolicą. Cesarz Meiji, za główną siedzibę obrał zamek Tokugawów, a nazwę Edo zmienił na Tokio, co oznaczało „Zachodnią Stolicę”. Restauracja Meiji to czasy dalszej modernizacji Tokio, głównie opartej na modelach przejętych z zachodu. Niestety dwa kolejne wydarzenia sprawiły, że Tokio znane na początku XX wieku, nie przetrwało do dzisiaj. Pierwszym wydarzeniem było wielkie trzęsienie ziemi, które w roku 1923 pochłonęło większą część miasta, a w jego wyniku życie straciło ponad 140 tyś osób. Drugim wydarzeniem były japońskie działania wojenne, które doprowadziły do zbombardowania Tokio w roku 1945. Szacuje się, że z tego powodu życie straciło ponad 200 tyś osób.

Miasto zostało pieczołowicie odbudowane, żeby kilka dekad później stać się potęgą gospodarczą.

Tokio – jak zwiedzić miasto?

Nie ma możliwości, żeby będąc w mieście nawet przez kilka dni – zobaczyć wszystkie najważniejsze miejsca historyczne, religijne czy zabytki. Tokio zajmuje obszar ponad 550 km2, więc przed przyjazdem dobrze jest zastanowić się, co nas najbardziej interesuje i na czym chcemy się skoncentrować.

Ja proponuję zwiedzenie miasta, wg schematu linii kolejowej JR Yamanote, która będąc obwodnicą kolejową miasta, łączy większość jego dzielnic.  Na 29 stacji, jedynie na dwóch z nich nie ma możliwości przesiadki do metra lub innych linii kolejowych. Jest to zatem najwygodniejszy i najpewniejszy środek transportu w mieście. Linia Yamanote obsługiwana jest przez East Japan Railway Company, a pociągi kursują codziennie między 4.30 rano a 1.20 w nocy, co 2,5 minuty. Przejechanie całej pętli zajmuje ok 60 minut.

Shinjuku

Ze stacji Tokyo – dojazd JR Yamanote w ok. 15 min.

Polecam odwiedzić to miejsce przede wszystkim z uwagi na znajdujący się tu budek „Tokyo Metropolitan Government”. To budynek rządowy, gdzie na 45 piętrze znajduję się wspaniały taras widokowy. Wejście do budynku, wjazd windą na taras oraz podziwianie przepięknej panoramy miasta – jest całkowicie bezpłatne. Dla tych, którzy nie chcą wydawać pieniędzy na oglądanie widoków miasta z wieży „Tokyo Tower”, to miejsce oferuje darmową rozrywkę. Na pierwszym piętrze budynku znajduje się biuro informacji turystycznej, w którym można dostać bardzo dużo darmowych map czy przewodników. Informacje są udzielane również w języku angielskim.

Na terenie budynku znajdują się dwie wieże widokowe – Północna i Południowa. W zależności od dnia tygodnia i godziny, taras widokowy czynny jest zawsze na jednej z nich, między 9.30 – 23.00.

Więcej informacji można znaleźć bezpośrednio na stornie internetowej: www.metro.tokyo.jp

XXXII Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio

W budynku Tokyo Metropolitan Government, znajduje się wystawa poświęcona historii Igrzysk Olimpijskich, ze zwróceniem szczególnej uwagi tym, do których Tokio przygotowuje się w roku 2020.

Więcej na temat samych igrzysk, przygotowań, o miejscu rozgrywania poszczególnych konkurencji, gdzie i w jaki sposób kupić bilety, o nowych dyscyplinach sportu, o medalach oraz o wolontariacie można znaleźć na dedykowanej temu wydarzeniu stronie: Tokyo2020.

Shibuya, Harajuku

Ze stacji Tokyo – dojazd JR Yamanote w ok. 24 min. Ze stacji Shibuya do stacji Harajuku – 2 min.

Świątynia Meiji

Meiji Jingu – to największa świątynia shintoistyczna w Tokio i najpopularniejsza świątynia w mieście. Wybudowana zaledwie 100 lat temu (w 1920 roku), w celu upamiętnienia zmarłego cesarza Meiji Tenno oraz jego małżonki – cesarzowej Shoken. Cesarz Meiji zasiadał na tronie, kiedy nastąpiła Restauracja Meiji, która doprowadziła do upadku szogunatu i wielkich reform. Cesarz Meiji miał wówczas zaledwie 16 lat, ale określa się go mianem „pierwszego nowożytnego cesarza Japonii”. Świątynia została wzniesiona na terenie, gdzie władca zaprojektował ogród irysów dla cesarzowej. Teren świątyni obsadzony został ponad 100 tysiącami drzew, ufundowanymi przez wiernych z całego kraju.

Podczas obchodów Nowego Roku przybywa tu ponad milion osób. Jest to również popularne miejsce do zawierania tradycyjnych japońskich zaślubin.

Świątynia czynna jest codziennie od zmierzchu do świtu. Więcej szczegółów pod adresem: www.meijijingu.or.jp

Shibuya

Skrzyżowanie Shibuya – to jedno z największych i najbardziej ruchliwych skrzyżowań na świecie. W trakcie jednej zmiany świateł na skrzyżowanie może wejść jednorazowo ok 2,5 tyś. osób. Skrzyżowanie jest zatłoczone o każdej porze dnia i nocy. Jego fenomen jednak polega na tym, że zielone światło zapala się jednocześnie po każdej stronie skrzyżowania, co sprawia, że w jednym czasie pojawiają się na nim ludzie podążający w różnych kierunkach. Obserwując to miejsce z boku, wydaje się wręcz niemożliwe to, że ludzie znajdujący się na środku skrzyżowania nie wpadają na siebie nawzajem. Wystarczy jednak odważyć się i spróbować przez nie przejść, aby zrozumieć, że nawet w największym tłumie, przejście na drugą stronę ulicy jest możliwe, a ruch pieszych odbywa się tu w sposób zupełnie naturalny.

Warto tu przyjechać niezależnie od pory dnia, jednak wieczorem dodatkowym efektem są rozświetlone i głośne multimedialne reklamy wielkoformatowe, rozwieszone na wszystkich otaczających skrzyżowanie wieżowcach. Skrzyżowanie Shibuya często wykorzystywane jest jako plan filmowy, w tym również dla zachodnich produkcji, takich jak np. „Szybcy i wściekli – Tokyo Drift”.

Shibuya i historia psa Hachiko

Wokół skrzyżowania panuje tłok. Jest to również popularne miejsce spotkań młodzieży. Będąc w tym miejscu warto poszukać pomnika najpopularniejszego psa w Japonii.  Jego historia miała miejsce na początku XX wieku. Pies Hachiko (Hachi po japońsku oznacza cyfrę osiem), rasy Akita, był przez lata wiernym przyjacielem dla swojego pana, profesora Ueno, z Tokijskiego Uniwersytetu. Piesek codziennie rano odprowadzał swojego właściciela na stację metra w dzielnicy Shibuya, i codziennie czekał na niego o godzinie 18.00 – wiedząc, że jego pan zawsze wraca z pracy o tej samej porze. Niestety pewnego dnia, profesor pożegnał się rano z psem i pojechał do pracy, ale już z niej nie wrócił, gdyż zmarł w wyniku wylewu.

Japonia, Tokio, Shibuya, pies HachikoTego dnia piesek również czekał wiernie na powrót swojego pana z pracy, a potem… codziennie, przez kolejne 10 lat. Pies zyskał dużą przychylność lokalnej społeczności, pasażerowie metra przynosili mu jedzenie. Próbowano znaleźć mu nowy dom i zaopiekować się nim, Hachiko jednak zawsze uciekał od nowych właścicieli i wracał pod stację metra, czekając na powrót swojego pana. Wierność i niezwykłe przywiązanie psa bardzo się wszystkim podobało, więc po jego śmierci wybudowano mu pomnik. Pomnik stanął w pobliżu wyjścia ze stacji metra, tam, gdzie pies czekał na swojego pana. Wyjście to nazwano Hachiko-guchi”, czyli „wyjście im. Hachiko”. Hachiko, gdy zdechł – został wypchany i umieszczony w Muzeum Nauki w Ueno. Co roku – 08.04, odbywa się tu ceremonia ku czci Hachiko, na którą przychodzą tłumy Japończyków.

Wzruszająca historia psa stała się inspiracją do powstania o nim kilku filmów. W Japonii powstał film „Hachiko Monogatari”, który w roku 1987 był japońskim hitem kinowym. W roku 2009 powstał hollywoodzki film: „Hachiko: A Dog’s Story” („Mój przyjaciel Hachiko), z Richaredem Gere w roli głównej.

Dzielnica Asakusa i świątynia Sensoji

Ze stacji Tokyo do stacji Akihabara dojazd linią Yamanote (4 min.). Przesiadka do linii Tsukuba Express do Asakusa (5 min.).

W drodze ze stacji Asakusa, po drugiej stronie rzeki Sumida, znajduje się charakterystyczny budynek należący do firmy Asahi Beer. Budynek będący centralą browaru, został zaprojektowany przez francuskiego architekta Philppe Starcka i ukończony w roku 1989. Jest uważany za jeden z najbardziej rozpoznawalnych nowoczesnych budynków w Tokio. Budynek główny przypomina swoim kształtem szklankę spienionego piwa. Złoty płomień, będący zwieńczeniem budynku sąsiedniego nazywany jest „płonącym sercem browarów Asakusa”. Konstrukcja tego płomienia została wykonana przez producentów okrętów podwodnych, z wykorzystaniem tych samych technik jak przy budowie statków. Całość waży 360 ton, wewnątrz jest pusty.

 

Japonia, Tokio, Akihabara, Asahi Beer, Tokio – zachodnia stolica
The Asahi Beer Hall

W tle zdjęcia widać wieżę Tokyo Sky Tree, mierzącą 635 metry. Jest to wieża telewizyjna i widokowa, z tarasem widokowym na wysokości 350 metrów. Jest to najwyższa wieża na świecie i druga co do wielkości budowla na świecie (po wieży w Dubaju – Burdż Chalifa, 829 m).

Świątynia Sensoji

Dzielnica Asakusa słynie głównie ze znajdującej się tu świątyni Sensoji, wybudowanej w roku 628. Jest to największa i najpopularniejsza świątynia w stolicy, oraz największa atrakcja dzielnicy.  Według legendy, świątynia powstała w miejscu, w którym dwaj rybacy wyłowili z rzeki posąg bogini Kannon. Właśnie z tego powodu wzniesiono tu świątynię, którą rocznie odwiedza ok. 30 mln osób.

Najbardziej charakterystycznym budynkiem świątyni jest brama Kaminari-mon, czyli „brama grzmotów”. Na środku bramy wisi wielki, czerwony lampion, a jej wejścia bronią dwa potężne posągi bóstw odpędzających demony: Fu-jin i Rai-jin,- bóg wiatru i bóg błyskawic.

Warto również zwrócić uwagę na pięciokondygnacyjną pagodę sięgającą 53 metrów, drugą co do wysokości w Japonii.

Do głównego budynku świątyni (Hondo), w którym czci się boginię Kannon, prowadzi brama Hozo-mon. Najstarszym obiektem na terenie świątyni jest pawilon Buddy Yakushi – Yakushi-do, pochodzący z XVI wieku. Niestety pozostałe budynki ucierpiały podczas II wojny światowej i uległy zniszczeniu. Większość budynków została pieczołowicie odbudowana zaraz po zakończeniu działań wojennych.

Droga do świątyni wiedzie ponad 200 metrową aleją Nakamise-dori, która jest wypełniona licznymi kramami i sklepami z pamiątkami. Kramy pojawiły się za przyzwoleniem kapłanów, którzy potrzebowali pieniędzy na odbudowanie zniszczonej po wojnie świątyni. Można tu kupić nie tyko popularne pamiątki turystyczne, ale i wyroby rękodzieła artystycznego: papierowe wachlarze, pędzle, wyroby z papieru, tradycyjną odzież. Znajdują się tu również liczne kramy z jedzeniem.

Japonia, Tokio, dzielnica Asakusa, Nakamise-dori
Nakamise-dori

Świątynię można odwiedzić codziennie w godzinach 9.00 – 17.30, wstęp wolny.

Asakusa – teatr Kabuki

Dzielnica Asakusa słynie również z tego, że w XIX wieku szoguni uznali, że centrum miasta nie jest odpowiednim miejscem dla popularnego wówczas teatru kabuki. Nakazali przeniesienie teatru do dzielnicy Asakusa, która dzięki temu stała się dzielnicą kojarzoną z rozrywką i mile spędzonym czasem.

Nieopodal świątyni, stoi pomnik wykonany z brązu, przedstawiający Ichikawa Danjūrō IX. Był to japoński aktor kabuki, pierwszy aktor kabuki, który wystąpił przed cesarzem (w 1887 roku). Zagrał w najstarszym zachowanym japońskim filmie fabularnym (Opadające liście klonu).

Japonia, Tokio, teatr Kabuki, Tokio – zachodnia stolica
Ichikawa Danjūrō IX

Ueno

Ze stacji Tokyo, linia Yamanote, do stacji Ueno (8 min.).

Ueno to część Tokio położona w rejonie historycznie znanym jako Shitamachi, służącym niegdyś wojownikom jako miejsce relaksu i zabawy. Dzisiaj znane jest głównie z parku Ueno, na terenie którego znajduje się tokijskie zoo.

Park Ueno

Park Ueno jest największym tokijskim parkiem (85 ha) i najstarszym parkiem miejskim w Japonii. Dziś słynie z wielu muzeów znajdujących się na jego terenie, w szczególności Muzeum Narodowego w Tokio, Narodowego Muzeum Sztuki Zachodniej, Muzeum Sztuki Metropolitalnej w Tokio i Narodowego Muzeum Nauki.

Dodatkowo, Park Ueno jest jednym z najbardziej popularnych miejsc w Tokio, gdzie warto przyjść na oglądanie drzew kwitnącej wiśni. Jest ich tu ponad 1000 i rosną wokół centralnej parkowej alei. Na oglądanie kwitnących drzew wiśni warto wybrać się do parku pod koniec marca i na początku kwietnia.

W parku stoi posąg Takamori Saigo. Jest on wykonany z brązu i przedstawia jednego z najbardziej wpływowych samurajów w historii Japonii, żyjącego na przełomie okresów Edo i Meiji. Na podstawie wydarzeń z jego życia został nakręcony film „Ostatni Samuray” z Tomem Cruise w roli głównej.

Japonia, Tokio, pomnik Takamori Saigo
Takamori Saigo

Ueno – ogród zoologiczny

Ogród Zoologiczny w Ueno, był pierwszym ogrodem zoologicznym w Japonii. Ogród został otwarty w roku 1882. Najbardziej popularnymi mieszkańcami są Wielkie Pandy, które po raz pierwszy przeprowadziły się tutaj w 1972 roku z okazji normalizacji stosunków między Japonią a Chinami. Ogród zoologiczny nie tylko zapewnia rekreację, ale odgrywa również zasadniczą rolę w zakresie ochrony dzikich zwierząt i edukacji publicznej. W celu ochrony gatunków zagrożonych wyginięciem, ogród zoologiczny pilotował projekt „Las Goryli” i „Las Tygrysów”, skupiający się na ochronie tych dwóch gatunków.

ZOO współpracuje z uczelniami i instytucjami naukowymi w kraju i za granicą w zakresie hodowli, aklimatyzacji oraz restytucji gatunków ginących, żywienia i leczenia zwierząt dzikich. Prowadzi szeroko rozumianą działalność dydaktyczną oraz propaguje idee ochrony gatunków ginących i zagrożonych wyginięciem i ochrony ich naturalnego środowiska.

Dzisiaj w ogrodzie znajduje się ponad 3 tyś zwierząt, ponad 400 gatunków zwierząt.

Na terenie ogrodu znajduje się również pięciopiętrowa pagoda oraz stara herbaciarnia, które nadają zoo japońskiego charakteru. Pagoda została zbudowana w roku 1631 r. Przebudowana po zniszczeniu przez pożar i od 1958 r. znajduje się pod opieką Ogrodu Zoologicznego. Herbaciarnia pochodzi z XVII wieku i została wybudowana w celu dostarczenia rozrywki szogunom.

Ogród zoologiczny czynny jest codziennie w godzinach 9.30 – 17.00, wstęp 600 jenów (ok 20 zł).

Więcej informacji bezpośrednio na stronie  Tokyo zoo.

Ueno – świątynia Toshogu

Świątynia Toshogu została zbudowana w roku 1627 roku i jest jedną z wielu świątyń rozmieszczonych na terenie całego kraju, które są poświęcone Tokugawie Ieyasu, założycielowi szogunatu Tokugawa. W roku 1651 gówna część świątyni została przebudowana i służyła jako przykład stylu architektonicznego charakteryzującego okres Edo. Pomimo kilku trzęsień ziemi i działań wojennych, struktura świątyni pozostała nienaruszona i została uznana za ważną własność kulturalną Japonii ze względu na reprezentatywność okresu Edo. Dzisiaj zachwyca jej złoty kolor, bogate zdobienia, kolorowa ornamentyka. Całość ozdobiona jest złotymi liśćmi i licznymi rzeźbami.

Świątynia czynna jest codziennie od 9.00 do 16.30, wstęp 500 jenów (18 zł). Nie można wejść do głównego budynku świątyni, ale warto obejrzeć bramę główną – Karamon (wybudowaną w stylu Chińskim w roku 1651) oraz wejść na teren wewnętrzny świątyni.

Więcej informacji można znaleźć bezpośrednio na stronie świątyni Toshogu.

Ueno – Ogród Botaniczny

Obok świątyni Toshogu znajduję się Ogród Botaniczny, otwarty tylko przez kilka tygodni w roku. W okresie kwietnia i maja można podziwiać tu przepiękny Ogród Piwonii. Ogród został założony w roku 1980 roku, na znak przyjaźni z Chinami. Piwonia pochodzi z Chin. Jest nazywana kwiatem „szlachetnym i bogatym” i przyciąga uwagę, jako kwiat błogosławiony, który przynosi ludziom bogactwo, dobrobyt, sławę i fortunę. Popularność piwonii jest widoczna w wielu odniesieniach w japońskim haiku i powszechnie wykorzystywana w motywach sztuki, wzorach i godłach rodzinnych.

Ogród botaniczny otwarty jest od stycznia do połowy lutego oraz od połowy kwietnia do połowy maja. Wstęp 700 jenów (ok 22 zł).

Akihabara – dzielnica elektroniki, gier i rozrywek

Ze stacji Tokyo, linia Yamanote, do stacji Akihabara (4 min.).

Akihabara, nazywana również „Dzielnicą Elektroniki” lub „dzielnicą geeków”. W dużym skrócie można powiedzieć, że to duże centrum handlu artykułami małego AGD i szeroko rozumianym sprzętem elektronicznym, gier komputerowych, mangi oraz anime. To również centrum rozrywki: głośnych salonów gier np. słynnego w Japonii Pachinko, automatów do wyciągania maskotek, czy wreszcie kluby z karaoke. W Akihabarze możemy znaleźć kilkupiętrowe sklepy z elektroniką lub małe sklepiki z kabelkami, podzespołami komputerowymi czy śrubkami. Turyści mogą w tej dzielnicy znaleźć sklepy typu Tax Free, dzięki czemu zakupy są o kilka procent tańsze (średnio o 8%).

Akihabara – Maid cafes

Na ulicach można spotkać młode hostessy przebrane w skąpe stroje kelnerek, pokojówek lub uczennic – rozdające ulotki lub zachęcające do wejścia do restauracji, klubów lub do „maid cafes”. „Maid cafes” to sieć kawiarni – specyficznych dla Japonii, w których obsługują młode dziewczyny przebrane w skąpe stroje pokojówek. Wewnątrz nie można robić zdjęć, zresztą dziewczyny stojące przy ulicy też na to nie pozwalają. Na spódniczkach mają przypięte karteczki „no photo”. Jeśli ktoś bardzo chce mieć zdjęcie z tak ubraną dziewczyną, pozostaje wejść do reklamowanej przez nią restauracji. Tam płaci się już za samo wejście do środka (ok 500- 600 jenów), ale będąc klientem można zaprosić dziewczynę do wspólnego zdjęcia.

Ulice Akihabary mienią się kolorowymi banerami i neonami. Na budynkach rozwieszone są plakaty z postaciami z kreskówek lub filmów dla młodzieży. Reklamy umieszczone na budynkach są głośne, z migającymi światłami i bardzo kolorowe.

Najwięcej sklepów znajduje się wzdłuż głównej ulicy Chuo Dori. W wielu miejscach (w tym na stacji metra) można znaleźć mapy tej okolicy z zaznaczeniem wszystkich sklepów, które tu się znajdują oraz tych, które oferują usługę Tax Free.

Akihabara UDX

W odległości kilku minut spacerem od stacji metra znajduje się budynek „Akihabara UDX” – 15 piętrowy wieżowiec. Jest to kompleks wielofunkcyjny, w którym znajduje się kilka obiektów, takich jak restauracje i sklepy spożywcze, sklepy z pamiątkami, informacja turystyczna, galeria, sala teatralna i miejsca spotkań. Są tu również małe kawiarenki i bary.  Można tu również skorzystać z poczty, bankomatu, wypożyczalni samochodowej lub z parkingu dla rowerów. Turyści lubią tu przychodzić ze względu na duży wybór restauracji oraz na znajdujące się tu „Centrum Anime” (4p.). Na terenie obiektu znajdują się również dwa zewnętrzne tarasy z rozstawionymi licznymi ławkami, jest więc to miejsce idealne na odpoczynek.

TAX FREE

System podatkowy w Japonii został zmieniony i nowe przepisy obowiązują od października 2014 r. Produkty konsumpcyjne, takie jak żywność, kosmetyki oraz leki – zostały dodane do wykazu pozycji kwalifikujących się do zwolnienia podatkowego. Procedura ubiegania się o zwolnienie z podatku jest uproszczona, a liczba sklepów prowadzących system podatkowy wzrosła. Obecnie do programu przystąpiły również małe sklepy, apteki czy drogerie, bo przepisy uproszczone zostały również dla sprzedawców.

Istnieją dwa rodzaje metod ubiegania się o zwolnienie z podatku w zależności od sklepu. W pierwszej metodzie – płacąc za zakupy od razu możemy dostać 8% rabatu. W drugiej metodzie – płaci się normalną cenę za zakupy, ale podczas tej operacji dostaniemy specjalny formularz do wypełnienia. Wpisuje się tam głównie dane z paszportu. Na tej podstawie należy udać się do okienka, w którym taki podatek jest zwracany.

W naszym przypadku wszystko odbyło się przy jednej kasie – zapłacenie za towar, wypełnienie druczka, zapakowanie towaru w specjalnie oznaczoną torbę oraz – zwrot podatku. Do paszportu została przyczepiona kartka poświadczająca, że będąc w Japonii nabyliśmy produkty z rabatem, w ramach oferty Tax Free. Taka kartka oznacza, że nie można korzystać z zakupionych produktów na terenie Japonii, przed wyjazdem z kraju. Towar oryginalnie zapakowany, musi w takiej formie zostać przewieziony przez granicę. Na lotnisku podeszliśmy do oficera służb celnych, który wziął od nas paszport, wyrwał przypiętą do niego karteczkę i pozwolił iść dalej. Procedura zakupów z rabatem nie jest więc trudna, a sprzedawcy w sklepie postarają się wypełnić wszystkie formalności za ciebie.

Więcej informacji na temat Tax Free można znaleźć poniżej:

Ginza – elegancka dzielnica miasta

Ze stacji Tokyo, linia metra Marunouchi, do stacji Ginza (3 min.). Aby dojechać bezpośrednio pod Targ Rybny, na stacji Ginza, linia metra Hibiya, do stacji Tsukuji (3 minuty).

Ginza to elegancka wizytówka Tokio. Zawsze była dzielnicą kojarzoną z nowoczesnością i luksusem. Spacerując wzdłuż głównej ulicy Chuo Dori, można znaleźć sklepy z najbardziej popularnymi markami na świecie: Chanel, Cartier, Dior, Bvlgari, Tiffany, Hermes czy Armani.  Na słynnym skrzyżowaniu Chuo dori oraz Harumi dori, stoją popularne wśród turystów budynki: Dom Handlowy Mitsukoshi, budynek Wako z wieżą zegarową czy półokrągły budynek San’ai.

Ginza to również znane centrum teatralne. Znajduje się tu kilka teatrów m.in.: „teatr kabuki” czy „Ginza nogakudo biru” z tradycyjnymi przedstawieniami teatru „no” i „kyogen”. Można tu odwiedzić również Muzeum Sztuki, Narodowe Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Muzeum Mitsuo Aidy oraz Narodowe Centrum Filmu.

W Ginzie warto również odwiedzić buddyjską świątynię Tsukiji Hongwanji, wybudowaną w stylu hinduskim w 1931 roku. W 2011 roku, świątynia została zarejestrowana jako ważny materialny dobytek kulturowy Japonii. Więcej informacji na stronie świątyni Tsukiji Hingwanji.

Japonia, Tokio - świątynia Tsukuji Hongwanji
świątynia Tsukuji Hongwanji

My odwiedziliśmy Ginzę w celu zobaczenia słynnego targu rybnego, mieszczącego się na terenie Tsukiji Market.

Edit 08.2019. Targ Rybny Tsukiji został zamknięty pod koniec 2018.  Od początku 2019 targ rybny odbywa się w nowym miejscu – na Targu Toyosu. Więcej na ten temat: godziny aukcji oraz jak dojechać do Toyosu, można znaleźć na stronie Toyosu Fish maket.

Ginza – Targ Rybny Tsukiji

Targ Rybny Tsukiji, to „Centralny Tokijski Hurtowy Targ Miejski” będący największym na świecie targiem rybnym. Jest również jednym z największych hurtowych targów żywnościowych. Można tu kupić wszystkie możliwe ryby i owoce morza – od sardynek, poprzez małże i ośmiornice, do ponad 300-tu kilogramowych tuńczyków.

Targ Tsukiji został założony w tym miejscu w roku 1923 i wszystko wskazuje na to, że niedługo z tego miejsca zniknie. Kiedy my go odwiedzaliśmy w kwietniu 2017, oficjalne komunikaty mówiły, że targ będzie funkcjonował jeszcze tylko przez kilka miesięcy. Oryginalna data zamknięcia i przeniesienia targu na wyspę Toyosu, zaplanowana była na listopad 2016. Data ta została jednak przesunięta na jesień 2018, po sprzeciwie sprzedawców i rządu.

Na targu Tsukiji codziennie odbywa się wielka hurtowa aukcja sprzedaży tuńczyków, po którą przyjeżdżają szefowie najlepszych i najbardziej znanych restauracji. Dziennie sprzedaje się tu łącznie ok. 2 tyś ton ryb i owoców morza, a liczba zarejestrowanych oficjalnie pracowników wynosi ok. 65 tyś osób. Poranny gwar, przejazdy skuterów i ciężarówek z towarem, liczni sprzedający i kupujący, małe stragany i liczne sklepiki – sprawiły, że w ostatnich latach miejsce to stało się główną atrakcją turystyczną dzielnicy. Stale rosnąca liczba odwiedzających zaskoczyła zarówno władze miasta jak i sprzedawców, gdyż nikt nie spodziewał się, że stara infrastruktura targu może przyciągać zainteresowanie turystów.

Targ Tsukiji podzielony jest na część wewnętrzną (gdzie, m.in. odbywają się poranne hurtowe aukcje tuńczyka) oraz część zewnętrzną, gdzie odbywa się sprzedaż detaliczna oraz znajduje się kilka małych barów.

Aukcje tuńczyka

Hurtowe aukcje tuńczyka otwarte są dla zwiedzających, ale wstęp na nie jest bardzo limitowany i trudno jest się tam dostać. Codziennie może na aukcje wejść tylko 120 osób. Chętni, którzy chcą wziąć udział w aukcji w roli obserwatora, muszą wypełnić aplikację zgłoszeniową dostępną w biurze „Osakana Fukyu Center” (Fish Information Center) znajdującym się w bramie targowej Kachidoki. Zgłoszenia przyjmowane są od 5.00 rano, a wejścia przyznawane są na zasadzie: kto pierwszy ten lepszy. Pierwsza grupa (max. 60 osób) wchodzi na aukcje w godzinach 5.25 – 5:50, druga grupa w godzinach 5:50 – 6:15.

Tłum chętnych stoi w kolejce od wczesnych godzin porannych. Z reguły – liczba chętnych do wejścia jest większa niż liczba przyznanych miejsc. Turyści odwiedzający aukcję muszą ściśle przestrzegać zasad. Aukcję można oglądać tylko z wyznaczonego miejsca, nie można używać lampy błyskowej podczas robienia zdjęć, na teren aukcji nie można wnosić plecaków ani dużych toreb, nie wolno niczego dotykać ani zachowywać się głośno.

Po obejrzeniu aukcji sprzedaży tuńczyka, odwiedzający muszą opuścić część hurtową targu. Dla turystów zostaje ona otwarta ponownie dopiero po 10.00 rano, gdyż poranny ruch, sprzedaż, negocjacje handlowe oraz dostawy towarów nie mogą być zakłócone przez wędrujące po hali tłumy gapiów.

Targ zewnętrzny czynny jest od wczesnych godzin porannych (od 5.00) do wczesnych godzin popołudniowych. Targ warto odwiedzić! Poranna ruchliwa atmosfera, tłum sprzedających i kupujących, poranne zapachy owoców morza, ryb oraz smażonych i pieczonych potraw – to niezapomniane wspomnienia, prawdziwy „smak” i puls życia miasta.

Więcej informacji można znaleźć na stronie Zewnętrznego Targu Tsukiji lub na stronie Targu Tsukiji.

Targ rybny Toyosu w Tokio – nowe miejsce

Wewnętrzny targ rybny, na którym odbywały się słynne hurtowe aukcje tuńczyka, nie odbywa się już na targu Tsukiji. Po długich negocjacjach między miastem i sprzedawcami, ostatecznie zdecydowano o zamknięciu tego miejsca pod koniec 2018 roku. Obecnie – słynne aukcje tuńczyka można oglądać w nowym miejscu. Targ Toyosu, mieści się na wyspie o tej samej nazwie, w zatoce Tokijskiej. Aukcje tuńczyka odbywają się w nowo powstałej hali, ze specjalnie przygotowanym miejscem dla turystów, którzy nadal mogą uczestniczyć w porannych aukcjach tuńczyka.

Jak tam dojechać, w jakich godzinach odbywają się aukcje i gdzie zjeść świeżą rybę, więcej informacji na stronie Toyosu market.

Odaiba

Ze stacji Tokyo, linia metra Yamanote, do stacji Shimbashi, a następnie pociąg Yurikamome do stacji Daiba. Cała podróż trwa ok 25 minut.

Kolejka Yurikamome to nowoczesny, automatyczny pociąg, który łączy stację Shimbashi ze wszystkimi atrakcjami znajdującymi się na wyspie Odaiba oraz ze stacją metra Toyosu linii Yurakucho. Pociągi odjeżdżają co kilka minut i przejazd w jedną stronę kosztuje 320 jenów (ok. 10 zł). Jeśli zamierzamy przejechać kolejką w obie strony lub skorzystać z niej więcej niż raz w ciągu jednego dnia – warto kupić 1-dniowy bilet w cenie 820 jenów (ok. 26 zł). W pociągu linii Yurikamomome nie można używać kart JR Japan Railway Pass.  Pociąg dostaje się na wsypę „Mostem Tęczowym”, a widoki na nowoczesną dzielnicę zapierają dech w piersiach.

Odaiba to duża sztuczna wyspa, wybudowana w Zatoce Tokijskiej w roku 1853. Jej pierwotnym założeniem było pełnienie funkcji obronnych, ale w ciągu ostatnich latach XX wieku została mocno rozbudowana, głównie jako port morski. Od wczesnych lat 90 ubiegłego wieku, pełni głównie funkcję mieszkalną, rozrywkową i handlową.

Warto tu zaplanować cały dzień i dobrze się zastanowić co chcemy zobaczyć i gdzie chcemy wysiąść z pociągu, bo ilość atrakcji i miejsc wartych odwiedzenia jest imponująca. My spędziliśmy tu cały dzień i udało nam się zobaczyć jedynie niewielki fragment tego, co oferuje wyspa Odaiba.

Co warto zobaczyć, gdzie wysiąść z kolejki?

Odaiba – most tęczowy i widok na zatokę

  • Stacja Daiba, warto tu wysiąść, aby zobaczyć spektakularny widok na zatokę Tokijską, Tokyo Waterfront Tokyo City, „Statuę Wolności” oraz wiszący „Most Tęczowy”. Znajduje się tu kilka punktów widokowych oraz ścieżka spacerowa (1,5km – 25 min).
  • Most Tęczowy można przejechać kolejką Yurikamome, samochodem lub przejść pieszo. Jego budowa rozpoczęła się w 1987 roku i trwała 6 lat.  Most ma niemal 800 metrów długości, 49 metrów szerokości, ma 2 poziomy i 3 linie transportowe.  Pylony, które podtrzymują most pomalowane są na biało, aby harmonizować z widokami na Zatokę Tokijską i wyspę Odaiba. Oświetlenie nocne jest w pełni zasilane energią pobraną przez baterie słoneczne w ciągu dnia. Oficjalna nazwa to „Shuto Expressway No. 11 Daiba Route – Port of Tokyo Connector Bridge”, ale mieszkańcy miasta wybrali “Rainbow Bridge” – „Most Tęczowy” –  i ta nazwa funkcjonuje w języku potocznym.

Most ma dwie oddzielne drogi dla pieszych: po stronie północnej i południowej. Północna strona umożliwia widoki na tereny portowe oraz wieżę „Tokyo Tower”, a od strony południowej można podziwiać Zatokę Tokijską oraz górę Fudżi, jeśli pozwala na to pogoda. Korzystać ze ścieżek dla pieszych można tylko w określonych godzinach: latem między 9.00 – 21.00, zimą między 10.00 – 18.00. Na ścieżki dla pieszych nie wolno wjeżdżać rowerem. Więcej informacji na stronie Rainbow Bridge.

Obserwatorium w budynku Fuji TV

W dystansie ok 5-10 minut spacerem od stacji Daiba, warto wybrać się do siedziby prywatnej stacji telewizyjnej Fuji Television, która otwarta jest dla zwiedzających. Sieć telewizyjna Fuji, to wiodąca stacja w Japonii. Jest flagową stacją telewizyjną Fuji News Network (FNN) i Fuji Network System (FNS). Fuji TV sponsoruje Grand Prix Japonii Formuły 1 i jest jedynym patronem medialnym Grand Prix Formuły 1 na świecie.

Budynek Fuji TV oferuje spektakularny widok z tarasu widokowego znajdującego się na 25 piętrze. Obserwatorium w kształcie kuli, zapewnia widoki na wyspę oraz zatokę Tokijską w zakresie 270 stopni.

Na terenie budynku znajdują się również sklepy w pamiątkami postaci wykreowanych przez stację, studia filmowe, można tu również spotkać gwiazdy telewizyjne i dostać od nich autograf.

Obserwatorium czynne jest codziennie w godzinach 10.00 – 20.00 (w weekendy do 22.00), nieczynne w poniedziałki. Bilet wstępu 550 jenów (ok. 18 zł), kupuje się go w kasach zlokalizowanych przed wejściem do wnętrza budynku. Więcej informacji można znaleźć na stronie Fuji TV.

Ferris Wheel

Diabelski Młyn, czyli „Giant Sky Wheel” to miejsce, które koniecznie trzeba odwiedzić będąc na wyspie. Żeby tu się dostać należy wysiąść na przystanku Aomi. Podróż karuzelą trwa 16 minut. Można wybrać przejażdżkę wagonikiem ze szklaną podłogą (są tylko 4 takie wagoniki). Koło diabelskiego młyna ma 115 metrów wysokości i 100 metrów szerokości, a wagoniki kształtem przypominają małe filiżanki. Przy ładnej pogodnie można zobaczyć nie tylko „Tokyo Tower”, ale również górę Fudżi. W trakcie przejażdżki można zrobić piękne zdjęcia, gdyż szyby każdego wagonika są starannie wycierane przed każdym kolejnym okrążeniem. Pracownicy obsługujący kolejkę doskonale dbają nie tylko o walory wizualne, ale i o bezpieczeństwo podróżujących, gdyż wsiadanie i wysiadanie z wagonika odbywa się bez jego zatrzymania.

Kolejka czynna jest codziennie w godzinach 10.00 – 22.00 (w weekendy do 23.00). Bilet wstępu 920 jenów (ok. 29 zł), wstęp dla osób powyżej 4 roku życia.

Edycja 2022

Dnia 31 sierpnia 2022, po 20 latach działalności, Diabelski Młyn na wyspie Odaiba, zakończył swoją działalność.

Mega Web – park tematyczny firmy Toyota (zamknięte na stałe)

Japan, Tokyo, Mega WEBMega Web to Park tematyczny firmy Toyota. Miejsce idealne dla miłośników motoryzacji i nowinek technicznych.

Na terenie parku znajdują się trzy główne wystawy:

  • Toyota City Showcase

    Wystawa najnowszych osiągnięć technicznych firmy, w tym samochodów przeznaczonych do przewozu osób niepełnosprawnych. Główną atrakcją tego miejsca jest jednak MEGA Theater, sala kinowa 4D. Pokaz filmu trwa ok. 20 minut, wstęp na salę co pół godziny. Żeby wejść do sali kinowej trzeba mieć min. 120 cm wzrostu, dlatego że po wejściu do kina siada się na specjalnie wyprofilowanych siedzeniach przymocowanych do ruchomych platform. W siedzeniu trzeba zapiąć pasy i mocno się trzymać, gdyż w trakcie filmu zamieniamy się w kierowców rajdowych. Platformy, na których siedzimy zaczynają się poruszać, wisimy w powietrzu i doświadczamy takich samych przeciążeń i wstrząsów jak kierowca rajdowy. Na twarzy czujemy powiew wiatru, kiedy pędzimy przez pustynię lub krople wody, gdy przemierzamy koryto rzeki. Zabawa, emocje i wrażenia – pierwsza klasa! Wstęp wolny.

  • History Garage

    Garaż prezentujący wszystkie historyczne modele samochodów firmy Toyota pochodzące z lat 1950 – 1970, z całego świata.

  • Ride Studio

    Zarówno dzieci jak i dorośli mogą tu wypożyczyć samochód i przejechać się nim z przestrzeganiem zasad ruchu drogowego. To forma rozrywki i edukacji. Dla dzieci samochody są dostępne już od 3-ciego roku życia. Można też umówić się na testy samochodowe i przejechać się po specjalnie przygotowanym torze, ale ta opcja dostępna jest tylko dla posiadaczy japońskiego prawa jazdy. Koszt przejazdu 300 jenów (ok. 10 zł).

Na terenie obiektów Mega Web znajduje się również bar i kawiarnia oraz sklepy z pamiątkami.

Edycja 2022

Największe muzeum starych samochodów w Japonii zostało na stałe zamknięte. Pod koniec 2021 roku, zostało ogłoszone, że kompleks rozrywkowy Palette Town w dzielnicy Odaiba, (otwarty w 1999 roku), rozpoczyna sekwencyjne zamykania przed przebudową terenu, na którym się znajduje. Wśród obecnych najemców budynku znajduje się Mega Web – park tematyczny firmy Toyota. Muzeum zostało ostatecznie zamknite 31.12.2021 a wraz z nim sklepy z pamiątkami, kawiarnia, tor jazdy próbnej, tor gokartowy oraz działający warsztat mechanika remontowego.

Venus Fort

To wielkie centrum handlowe, gdzie znajduje się ponad 100 sklepów, butików, kawiarni i restauracji. Na najwyższym piętrze znajduje się Outlet. Centrum handlowe wybudowane jest w stylu XVIII wiecznego miasteczka z zachodniej Europy.

Edycja 2022

W marcu 2022, Venus Fort został zamknięty na stałe.

Odaiba – pozostałe atrakcje

Na wyspie Odaiba wybudowano również kilka innych, dużych centrów handlowych, Naukowe Muzeum Morskie w Tokio, kampus Uniwersytetu Musashino oraz jeden z największych na świecie szpitali specjalizujących się w leczeniu raka „Cancer Institute Hospital”. Na wyspie znajdują się również liczne sale i obiekty sportowe oraz największe w Japonii centrum wystawiennicze – „Tokyo Big Sight”. Wszystkie zabudowania na wyspie otoczone są wielkim parkiem, połączonym licznymi ścieżkami spacerowymi i rowerowymi. W ładną pogodę to idealne miejsce na spacer, a w okresie miesięcy wiosennych i letnich odbywają się tu liczne festiwale, koncerty i imprezy na świeżym powietrzu. Tego dnia, kiedy my odwiedziliśmy wyspę –  widzieliśmy trzy duże imprezy masowe, w tym letni festiwal Octoberfest!

Shinagawa

Shinagawa jest jedną z 23 dzielnic Tokio. Stacja kolejowa o tej samej nazwie, jest jedną z najbardziej ruchliwych stacji w mieście. Zatrzymują się tutaj pociągi JR Higashi Nihon, JR Tokai, superszybkie pociągi Shinkansen, linie miejskie oraz kolej prywatna – Keihin Kyuko. Ze stacji Shinagwa można dojechać na dwa międzynarodowe lotniska w Tokio: Narita i Haneda.

Wygodny i rozbudowany węzeł komunikacyjny sprawił, że dzielnica ta stała się popularnym miejscem na założenie siedzib dla ambasad i wielkich koncernów międzynarodowych. Znajdują się tu biura takich firm jak: Sony, Microsoft, Siemens AG oraz japońskie biura: Isuzu (jeden z najstarszych japońskich producentów samochodów) oraz JTB Corporation (największe biuro podróży w Japonii i jedno z największych na świcie). Jest to prężnie rozwijająca się dzielnica biurowo – mieszkaniowa, stanowiąca element zagospodarowania nabrzeża Zatoki Tokijskiej.

W czasach Edo, Shinagawa była pierwszym przystankiem dla podróżujących z Tokio (Edo) do Kioto. Można tutaj było wynająć pokój na nocleg, umyć się i zjeść. Obecnie znajduje się tu kilka dużych hoteli, wiele restauracji oraz Aquapark.

Świątynia Sengakuji

Sengakuji to buddyjska świątynia położona z dala od centrum miasta, jednak trwale wpisana w jego historię. Świątynia została założona w roku 1612, przez Tokugawę Ieyasu, pierwszego szoguna z czasów Edo. Pierwszym miejscem, w którym stała –  były okolice zamku Edo. Niestety, 30 lat po jej powstaniu została strawiona przez pożar i kompletnie zniszczona. Podczas odbudowy zmieniono jej miejsce na to, w którym znajduje się do dzisiaj.

Sengakuji od zawsze była uznawana za prestiżową instytucję kształcącą buddyjskich mnichów. Od początku jej założenia, mnisi z całej Japonii przyjeżdżali tu, aby pogłębiać swoją praktykę i naukę. Zwyczaj ten przetrwał do dzisiaj. Nadal młodzi mnisi chętnie odwiedzają świątynie odbywając w niej praktyki podczas nauki na studiach.

Przed głównym budynkiem świątyni, znajdziemy pomnik Sawaki Kōdō Roshi, uważanego za jednego z najważniejszych nauczycieli japońskiego buddyzmu zen XX wieku. W latach 30tych, XX wieku, rozpoczął pracę jako profesor na uniwersytecie Komazawa, jednocześnie podróżując po kraju z naukami zen. Poświęcił się tak bardzo swojej pracy, że nadano mu przydomek „Bezdomny Kodo”, gdyż rzadko przebywał w swoim własnym domu.

Sengakuiji – historia z Ako

Prawdopodobnie jest to najbardziej znana opowieść w historii Japonii, poruszająca temat tradycji, honoru i zemsty. Znana pod nazwą „incydent z Ako” – miała miejsce w latach 1701-1703.

Asano Takuminokami był feudalnym lordem Ako, mianowanym przez szogunat, aby na zamku Edo przyjąć cesarskich wysłanników podróżujących z Kioto do Edo. Asano miał dostać wskazówki i rady dotyczące etykiety od oficjalnego urzędnika z Edo – Kiry Kozukenosuke. Niestety Kira nie lubił Asano, traktował go ze złośliwością i lekceważył jego pozycję jaka mu się należała będąc samurajem. Sprowokowany złym i niegrzecznym zachowaniem Kiry –  Asano dobył miecza i zranił Kirę, ale go nie zabił. Atak Asano został natychmiast zauważony. Według panującego kodeksu, użycie miecza na ternie zamku Edo było surowo zabronione, więc Asano został osadzony w areszcie. W tym czasie obowiązywało również inne prawo, mówiące o tym, że wszystkie osoby biorące udział w walce/ potyczce/ kłótni powinny zostać ukarane w jednakowy sposób. Okazało się jednak, że Kira nie został nawet aresztowany, tymczasem Asano został skazany na śmierć przez seppuku (hara-kiri). Wyrok kazano wykonać niezwłocznie.

Asano został zmuszony do seppuku jeszcze tego samego dnia, w którym zapadł wyrok, bez możliwości obrony. Dodatkowo, seppuku miało być wykonane w ogrodach rezydencji jednego z panów, gdzie śmierć w ogrodzie dla samuraja była ujmą na honorze. Asano został więc poniżony po raz kolejny. Dodatkowo nakazano konfiskatę jego całego majątku, a rodzina, służba i pracujący u niego samurajowie –  zostali wypędzeni z Ako.

Sengakuji – 47 Roninów

Japonia, Tokio, Oishi Kuranosuke
Oishi Kuranosuke

Wierni samurajowie Asano długo nie mogli pogodzić się z haniebną śmiercią swojego pana. Będąc roninami (samurajowie bez pana), przez niemal dwa lata planowali zemstę. Pod dowództwem Oishiego Kuranosuke, 47 roninów zorganizowało zasadzkę mającą na celu zabicie Kiry. W tamtym okresie zemsta była zgodna z zasadami bushido (kodeks samurajski), jednak prawo nakazywało zgłoszenie takiego zamiaru ofierze. Niestety do tego zgłoszenia nie doszło, gdyż w tym przypadku zemsta została oficjalnie zakazana przez panującego szoguna. 47 roninów wiedziało zatem, że ich działanie jest nielegalne i może grodzić im kara śmierci.

14 grudnia 1702 roku zaatakowali i zabili Kirę w jego rezydencji. Następnie przemaszerowali do Sengakuji, aby złożyć głowę Kiry na grobie Asano i poddać się stosownej karze.

Szogun, który sądził roninów miał wielki problem z podjęciem decyzji. Z jednej strony wiedział, że aresztowani dokonali samosądu i zemsty, które zostały zabronione przez niego samego, z drugiej strony postępowali zgodnie ze starym kodeksem samurajskim, co szogunowi bardzo imponowało. Był on pod wrażeniem wierności i lojalności roninów wobec nieżyjącego już pana, zatem podjęcie decyzji o wymiarze kary – nie było łatwe.

Wyrok zapadł w lutym 1703 roku. Wszyscy roninowie biorący udział w ataku na Kirę – zostali skazani na śmierć. Szogun jednak pozwolił odejść byłym samurajom z honorem godnym ich pozycji i wyrok miał się odbyć poprzez rytualne seppuku.  Ceremonia odbyła się 4 lutego, a ich ciała zostały złożone na małym cmentarzu, tuż obok grobu Asano, na terenie świątyni Sengakuji.

47 roninów w sercach japończyków

Wydarzenia z przed ponad 300 lat, nadal rozpalają serca Japończyków. Co roku, 14 grudnia (w rocznicę ataku na Kirę) –  tłumy wiernych przybywają do świątyni, aby pomodlić się na grobach roninów. Codziennie palą się tam kadzidełka.

Historia „47 roninów” jest obecnie częścią tożsamości kulturowej Japończyków. Wystawiana była na deskach teatru kabuki, w teatrze kukiełkowym – bunraku, grana była w operze, a ostatecznie – kilkukrotnie sfilmowana.  W Japonii historia ta doczekała się 6 produkcji filmowych.

Świątynia Sengakuiji czynna jest codziennie, od kwietnia do września w godzinach 7.00 – 18.00, od października do marca – w godzinach 7.00 -17.00. Wstęp wolny.

Na terenie świątyni znajduje się również małe muzeum, poświęcone „wydarzeniom z Ako”. W muzeum można obejrzeć animowany film (ok. 10 min), opowiadający całą historię. Znajdują się tam również dokumenty, miecze, zbroje i inne pamiątki powiązane z roninami. W drodze na cmentarz, idąc po kamiennych stopniach, po prawej stronie mija się mały budynek, w którym znajdują się kolorowe statuy wszystkich 47 roninów. Warto obejrzeć.

Bilet wstępu 500 jenów (18 zł).

Do świątyni można dojść ze stacji Sengakuji, linii metra Toei Asakusa (ok. 5 minut pieszo). Można również dojść ze stacji Shinagwa lub Tamachi, do której dojeżdża kolejka JR Yamanote. Pieszo ok. 15-20 minut.

Więcej informacji na temat świątyni można znaleźć na stronie Sengakuji.

Jokohama – portowe miasto i nowoczesna metropolia

Jokohama jest drugim (po Tokio) największym miastem w Japonii. Mieszka tu ponad 3 mln osób. Do Jokohamy z Tokio można wybrać się pociągiem, podróż twa max. 30 minut (ze stacji Yokohama, linia Minato Mirai). To idealne miejsce na całodzienną wycieczkę, jeśli chcemy zwiedzić miasto dokładnie. My przyjechaliśmy tu tylko na ok. 3 godziny, w drodze powrotnej z Kamakury. Nasza wizyta była krótka, więc skupiliśmy się tylko na dwóch miejscach: Dzielnicy Chińskiej, największej w Japonii i jednej z największych na świecie oraz zatoce portowej „Minato Minari”, nazywanej także „Zatoką przyszłości”.

Za czasów panowania szogunatu Tokugawa, Jokohama była małą wioską rybacką. Gwałtowny rozwój miasta nastąpił dopiero w roku 1859, kiedy wybudowano tu pierwszy port otwarty na handel z zagranicą. Jokohama szybko stała się prężnym i dynamicznie rozwijającym się miastem. Dzisiaj jest to miejsce ulubione przez ekspatów, gdyż panuje tu niespieszna atmosfera. Dawne tereny portowe zmodernizowano, otwierając tą przestrzeń dla mieszkańców i turystów. W mieście jest wiele parków, odbywają się tu często koncerty i festiwale na świeżym powietrzu.

Jokohama – Chińska Dzielnica

Historia tego miejsca sięga roku 1859, czyli dokładnie tego okresu, kiedy uruchomiono w mieście port.

Dzielnicę tworzy kilka przecinających się ze sobą ulic, wypełnionych licznymi straganami, sklepami, restauracjami, barami oraz bibelotami mniej lub bardziej chińskimi. Uroku temu miejscu nadają liczne czerwone lampiony rozwieszone nad głowami przechodniów, wielkie, bogato zdobione bramy, papierowe smoki, dekoracje obsypane złotymi monetami oraz chińskie świątynie. Niemal na każdym kroku widzieliśmy złote ozdoby lub figurki kogutów, karpi czy świnek. W dzielnicy łatwo się zgubić. Dla osób odwiedzających to miejsce po raz pierwszy – wszystkie miejsca wydają się wyglądać tak samo i trudno znaleźć wyjście np. w kierunku portu. Obchody Chińskiego Nowego Roku odbywają się tu hucznie i przyciągają tłumy.

Będąc w Jokohamie warto odwiedzić Dzielnicę Chińską, aby poczuć jej atmosferę, tętno życia i zapachy.

Zatoka portowa „Minato Mirai 21”

Dzielnica Minato Mirai, to teren dawnych doków położonych nad zatoką. W ostatnich latach obszar ten przeszedł gruntowną modernizację, dzisiaj przyciąga więc wiele osób pragnących spędzić czas na świeżym powietrzu. W dzielnicy tej znajdują się nowoczesne budynki, parki rozrywki, restauracje oraz centra handlowe.

Charakterystyczne dla tego miejsca są:

  • Wieża Landmark (296 m), która jeszcze w 2014 roku była najwyższym budynkiem w Japonii
  • międzynarodowy Terminal Pasażerki z ponad 400 metrowym pasażem dla spacerowiczów
  • Statek szkoleniowy „Nippon Maru”, na którym przez lata szkolili się marynarze. Zbudowany w roku 1930, udostępniony dla zwiedzających od 1985 roku
  • Muzeum Błyskawicznego Makaronu „Ramen” – z interaktywną wystawą przedstawiającą historię makaronu
  • park rozrywki „Cosmo World” – z wielkim diabelskim młynem „Cosmo Clock 21″
  • w porcie stoi zacumowany luksusowy liniowiec Hikawa Maru, dzisiaj otwarty dla zwiedzających. Zwodowany w latach 30tych ubiegłego wieku. Liniowiec słynął z usług, które łączyły wspaniałe jedzenie i piękne wnętrza w stylu art déco. W roku 1932 roku podróżował nim Charlie Chaplin  w ramach części swojej światowej trasy

Garden Necklace YOKOHAMA 2017

Kiedy my odwiedziliśmy Jokohamę, odbywały się właśnie 33 Krajowe Targi Zielonej Przestrzeni Miejskiej. Targi trwały w dniach 25.03– 04.06.2017.  Miasto zostało wypełnione milionem kwiatów, które zmieniły jego przestrzeń w jeden wielki zielony ogród. Targi w Jokohamie odbyły się pod hasłem: „Jokohama – miasto historii i przyszłości”. Więcej informacji o tym projekcie, można przeczytać bezpośrednio na stronie Yokohama.jp.

Jak podsumować wizytę w Tokio?

Jak podsumować wizytę w Tokio? Czy to w ogóle jest możliwe? Uważam, że wizyta w Tokio jest obowiązkowa dla każdego, kto chciałby znaleźć odpowiedź na pytania: jak wygląda prawdziwa Japonia?”.

Zdecydowanie mogę powiedzieć, że trzeba poznać Tokio, aby zrozumieć Japończyków. Jak to zrobić?

  • Należy zobaczyć nowoczesne Tokio, żeby później umieć zachwycić się przepięknym i tradycyjnym Kioto, Nikko czy Kamakurą.
  • Trzeba przejechać się pociągiem w godzinach szczytu, aby zrozumieć co to znaczy „podróżować w tłumie”.
  • Na śniadanie zjeść zupę pałeczkami, na lunch kupić pudełko „bento” i zjeść jego zawartość siedząc na ławce w parku.
  • Trzeba spróbować zielonej herbaty z przydrożnego automatu i pokochać smak napojów nie słodzonych.
  • Spędzić noc w pokoju hotelowym wielkości kiosku ruchu i skorzystać z toalety podłączonej do prądu, z panelem elektronicznym w języku japońskim i muzyką imitującą szum wody.
  • Wieczorem koniecznie odwiedzić kolorową i rozświetloną Akihabarę i przejść kilkakrotnie przez skrzyżowanie Shibuya.
  • Spróbować zabłądzić kilka razy w podziemiach stacji Tokyo i zorientować się gdzie jest wyjście do naszego hotelu (powodzenia!).
  • Nauczyć się spać w pociągu, najlepiej na stojąco.
  • Spróbować porozumieć się w języku angielskim, którego większość osób zupełnie nie rozumie.
  • Spędzić popołudnie w parku i zachwycić się widokiem kwitnących wiśni.
  • Kontemplować ciszę i spokój w typowym japońskim ogrodzie.
  • Odwiedzić kilka świątyń i spróbować poznać ich historię.
  • Obejrzeć spektakl teatru kabuki, żeby poznać dziedzictwo kulturowe Japończyków.
  • Trzeba też przejechać się superszybkim pociągiem Shinkansen, aby pokochać nowoczesność i wysoki komfort podróży.

Tokio na zawsze w moim sercu

Nie ważne jest, ile zabytków uda nam się zobaczyć i nie musimy „zaliczyć” wszystkich obiektów wpisanych na listę światowego dzieciństwa UNESCO. Ważne jest żebyśmy poznali różne oblicza tego miasta, jego dynamiczne tempo życia, zmienne krajobrazy. Zwróćmy uwagę na połączenie i nieustanne przenikanie się tradycji z nowoczesnością wyrażone nie tylko w architekturze, kulturze czy technologii, ale również w ubiorze Japończyków i sposobie ich zachowania.

Tokio jest nadzwyczaj zróżnicowane. Na początku tego wpisu napisałam, że Tokio jest rozległe, szklane, zatłoczone, głośne, barwne, przeludnione. Teraz należy dodać jeszcze kolejne określenia: Tokio jest wspaniałe, zaskakujące, dynamiczne, prężne i ma wiele twarzy. To nadzwyczajne miejsce, nie ma drugiego takiego w całej Japonii. To miasto różni się od reszty kraju i to sprawia, że jego energia zachwyca, pochłania, wciąga i nie daje o sobie zapomnieć.

Doświadczenia z Tokio na zawsze pozostaną w moim sercu i w mojej pamięci. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś tu wrócę!

Pozostałe moje wpisy na temat Japonii

WYCIECZKI:

Wordpress Social Share Plugin powered by Ultimatelysocial