Kanazawa – historia zamku
Kanazawa w XVII wieku była jednym z najpotężniejszych miast feudalnych w Japonii. Swoim bogactwem, sztuką oraz pod względem ilości mieszkańców – mogłaby konkurować z największymi miastami ówczesnej Europy. Podobnie jak Kioto uniknęła bombardowań w czasie II wojny światowej, dzięki czemu do dzisiaj zachowały się tutaj oryginalne dzielnice samurajów i gejsz, brukowane ulice oraz drewniane domy. Warto odwiedzić tutaj: pozostałości po zamku Kanazawa, ogród Kenrokuen, świątynię Oyamajinja oraz dzielnice zamieszkiwane dawniej przez szogunów i gejsze.
Dworzec i brama Tsuzumimon
Z Nagano do Kanazawy można dojechać pociągiem Shinkansen (ok 66 min). Stacja Kanazawa, została mocno rozbudowana w roku 2014, na potrzeby dostosowania jej do wymogów szybkich pociągów. Nad stacją rozciąga się szklana kopuła, która kształtem przypomina parasol. Po wyjściu ze stacji, przyjezdni witani są przez wielką drewnianą bramę „Tsuzumimon”. Jej architektura łączy w sobie zaawansowaną technologię oraz japońską tradycję. Swoim kształtem przypomina tradycyjny instrument muzyczny „tsuzumi”, czyli klepsydrowy bęben. Tsuzumi jest ręcznym bębnem stosowanym w kulturze noh – japońskiej tradycji sztuki scenicznej, wywodzącej się z XIV wieku. Kanazawa jest jednym z niewielu miejsc w Japonii, gdzie kultura noh, była mocno zakorzeniona.
Zamek Kanazawa
Historia Zamku Kanazawa sięga roku 1546. Pod auspicjami świątyni Honganji został tutaj wybudowany klasztor Kanazawa Mido. W roku 1580, na rozkaz wielkiego przywódcy Ody Nabunagi – zaczęto w tym miejscu budowę zamku.
Oda Nabunaga, był pierwszym z „trzech zjednoczycieli państwa” (po nim tytuł ten otrzymał Hideyoshi Toyotomi i Ieyasu Tokugawa). Nabunaga był zwolennikiem dążenia do zjednoczenia Japonii. W chwili śmierci kontrolował niemal połowę z pośród wszystkich prowincji. Na kartach historii zapisał się jako doskonały taktyk, wyśmienity dowódca oraz wielki reformator.
W roku 1583 wprowadził się tutaj jeden z najbardziej zasłużonych generałów Ody Nabunagii – Maeda Toshiie. Przez kolejne 14 pokoleń zamek był rezydencją rodu generała Maedy, aż do roku 1869, kiedy zaczęła się restauracja Meiji. W czasie panowania klanu Maeda, w Kanazawie rozwinęła się sztuka oraz rzemiosło, wspierane przez panujących lordów. Dzięki temu, do dziś Kanazawa jest znana m.in. z: kolorowej ceramiki Kutani, wyrobów z laki ozdabianych złotem, ręcznie malowanego jedwabiu czy domowych ołtarzyków buddyjskich.
W roku 1888 zamek uległ zniszczeniu na skutek pożaru, który strawił większą część zabudowań. Zachowało się jedynie kilka budynków, w tym brama Ishikawa oraz wieże obronne. Część zamku nadal wykorzystywana była jako baza wojskowa, aż do czasu zakończenia II wojny światowej. Do roku 1995 pozostałości zamku wykorzystywane były jako kampus Uniwersytetu Kanazawa. W roku 2001, część zamku została odbudowana, z zachowaniem pierwotnego wyglądu i obecnie jest dostępna dla zwiedzających.
Ogród Kenrokuen
Ogród Kenrokuen uznany jest za „jeden z trzech najpiękniejszych parków w Japonii”. Mówi się, że został on utworzony w V wieku i służył jako prywatny ogród dla Lorda Tsunanorii. Wybudował on w tym miejscu herbaciarnię Renchiochin, a parkowi nadał nazwę Renchitei. W latach 1620 -1840 park rozbudowywany był przez klan lorda Maedy, kiedy to 12 lord Narinaga oraz 13 lord Nariyasu, nadali mu kształt jaki możemy oglądać do dzisiaj. Nazwa Kenrokuen została nadana w roku 1822 i oznacza, „taki, który ma sześć właściwości” – przypisywanych idealnemu ogrodowi. Park taki musi spełniać następujące kryteria: jest przestronny, spokojny, dokładnie zaprojektowany, starodawny, obfitujący w źródła wody oraz z każdej strony musi wyglądać równie pięknie. Generalną zasadą przy budowie tego ogrodu było spełnienie oczekiwań, że będzie to Miejsce Malowniczego Piękna.
Ogród Kenrokuen rozciąga się na powierzchni 11 hektarów i jest otwarty dla zwiedzających od roku 1871. Rocznie odwiedza go ponad 2mln osób. Kenrokuen czynny jest przez cały rok, a każda pora roku ukazuje kolejne uroki tego miejsca. Wiosną kwitną tu śliwy, wiśnie i różaneczniki; w lato kwitną irysy a jesień przyciąga kwitnącymi chryzantemami oraz purpurowymi konarami drzew. W zimę gałęzie sosen muszą być podtrzymywane specjalnymi sznurami „yukitsuri”, aby nie połamały się pod naporem śniegu. Znajdują się tutaj liczne stawy, strumyki, mosty, wodospady, zagajniki, skały i liczne ścieżki.
W 1985 roku, ogród Kenrokuen został uznany za „najważniejsze piękno narodowe” i określony nazwą „Dobro Narodowe o Nadzwyczaj Pięknym Krajobrazie”.
Najsłynniejsze symbole parku
W ogrodzie, który jest również parkiem krajobrazowym – warto zwrócić uwagę nie tylko na przepiękną przyrodę, ale również na jego architekturę.
- latania Kotojitoro: słynna kamienna latarnia. Mówi się, że latarnia otrzymała swoją nazwę z uwagi na fakt, że jej dwie nogi nawiązują kształtem do podpórki pod strunami japońskiej cytry – koto. Latarnia ma 2,67m wysokości, jest najbardziej imponującym obiektem w ogrodzie i jego najsłynniejszym symbolem.
- sosny Karasakinomatsu – czarne sosny, zasadzone przez 13 lorda z rodziny Maeda.
- fontanna Funsui – zbudowana w roku 1860, uważana za najstarszą fontannę w Japonii. Jej woda pochodzi z jeziora Kasumigaike, a zasada jej działania polega na naturalnej sile ciśnienia, spowodowanej różnicą poziomu lustra wody pomiędzy dwoma jeziorami. Fontanna ma zazwyczaj 3,5 m wysokości, ale ta wysokość często się zmienia, gdyż zależy od zmiennego poziomu wody w jeziorze.
- most Hanamibashi – przez cały rok można z tego miejsca podziwiać piękne kwiaty ogrodu.
- herbaciarnia Shiguretei – w pełni odrestaurowana w roku 2000. Obecnie nadal pełni funkcję herbaciarni oraz miejsca, w którym odbywają się liczne wydarzenia kulturalne.
- herbaciarnia Yugaotei – najstarszy budynek w ogrodzie. Herbaciarnia została wybudowana w roku 1774 roku.
- most Gankobashi (Lecąca Dzika Gęś) – zbudowany z 11 kamiennych bloków, wykonanych z czerwonych skał Tomuro. Kamienie ułożone są w kształcie przypominającym wzbijającą się do lotu dziką gęś. Most nazywany jest również „Kikkobashi (Skorupa Żółwia), z uwagi na specyficzny kształt kamieni.
Świątynia Oyama Jinja
Świątynia Oyama poświęcona jest generałowi Toshiie. Została zbudowana w roku 1599 przez jego następców, na zboczu góry Utatsu. Świątynia służyła jako miejsce pochówku lorda Meady. W roku 1873 przeniesiono ją do obecnej lokalizacji.
Sanktuarium Oyama znane jest ze swojej niezwykłej bramy, zaprojektowanej przez holenderskiego architekta w 1875 roku. Podczas budowy wykorzystał on motywy sztuki europejskiej i azjatyckiej. Pierwszy poziom bramy przedstawia mieszankę japońskich i chińskich wpływów religijnych, za to jej górna część służyła jako latarnia morska i wybudowana była pod wpływem stylu holenderskiego. Tutaj na szczególną uwagę zasługują kolorowe witraże w oknach.
Na terenie sanktuarium znajduje się posąg lorda Maedy Toshiie. Znajduje się tutaj również uroczy ogród ze stawem, kamienną latarnią i licznymi rzeźbami.
Higashi Chaia District – dzielnica gejsz
Gejsze nadal wykonują tu swój zawód, zabawiając gości m.in.: śpiewem, tańcem, recytacją, grą na tradycyjnych instrumentach muzycznych oraz ceremonią parzenia herbaty.
Ciekawe linki:
Pozostałe moje wpisy na temat Japonii
WYCIECZKI:
- Góra Fudżi – najpopularniejsza ikona Japonii
- Himeji – Zamek BIałej Czapli
- Kamakura siedziba pierwszego szoguna
- Kanazawa – ogród Kenrokuen i zamek
- Kioto i region Kansai
- Matsumoto – miasto, nad którym góruje zamek
- Nara – pierwsza stolica Japonii
- Nikko – światło słońca
- Prefektura Nagano – dach Japonii
- Tokio – zachodnia stolica
*linki do oferty z firmy Klook są partnerskie